Samorząd a zdalna edukacja

Choć przejście w tryb zdalnego nauczania w obecnej skali nie był do końca zaplanowanym projektem, pozytywne skutki systemowych działań podejmowanych właśnie teraz będziemy odczuwać przez kolejne dziesięciolecia. Bez względu na szerokość geograficzną czy poziom edukacji. Centralne wsparcie na zakup sprzętu dla szkół, szkolenia dla nauczycieli i uczniów, wdrażanie rozwiązań systemowych czy inwestycje w miejską chmurę będą miały niebanalny wpływ na kompetencje przyszłości i cyfrowy rozwój lokalnych społeczności na całym świecie. Także w Polsce.

Przykład idzie z góry
Gdańska Platforma Edukacyjna czy rzeszowski program Innowacyjna Edukacja to przykłady modelowo przeprowadzonych projektów wspierających cyfrową edukację. Powodzenie każdego z nich wymagało zmiany podejścia wielu grup, w tym nauczycieli, dyrektorów, rodziców czy samych uczniów. Drugim istotnym kryterium było zapewnienie odpowiedniego zaplecza technologicznego oraz szkoleń np. nauczycieli. Zarówno różnice w nastawieniu do nowych form nauczania, jak i już posiadane kompetencje cyfrowe pedagogów zawsze było i będzie wyzwaniem. Jednak wypracowanie jasnego systemu, chęć samorozwoju oraz – przede wszystkim – przekonanie o słuszności wdrażanych rozwiązań jest w stanie przekonać każdego belfra, bez względu na wiek czy specjalizację.

– „Jak zawsze w nowych okolicznościach wśród nauczycieli byli tacy, którzy bardzo szybko dostosowali się do nowych warunków pracy, ale i tacy, którzy potrzebowali więcej czasu na oswojenie się z nową sytuacją. Na szczęście można było liczyć na pomoc koleżeńską. Na platformie Microsoft Teams szybko powstały e-zespoły przedmiotowe, organizowane są spotkania, na których wymieniamy się materiałami oraz doświadczeniami związanymi z pracą zdalną. Ale poznaliśmy także swoje miejsca domowej pracy, dzieci (te młodsze) czy zwierzęta – to zbliża. Metryka nauczycieli w tym zakresie nie miała większego znaczenia. W gronie nauczycielskim są przykłady osób, które ukończyły 60. rok życia i posługują się dobrze komputerem, pracują z tablicą multimedialną czy tabletem graficznym”. – przyznaje Piotr Wanat, dyrektor I Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie.

Inwestycja w edukację to inwestycja w kapitał kulturowy
Specjaliści ds. edukacji zgodnie przyznają – podejście do cyfrowej edukacji powinno wychodzić poza ramy 45-minutowych lekcji przedmiotowych. Dzieciaki uczestniczące w procesach dydaktycznych powinny mieć świadomy dostęp do zasobów (i wykorzystywać go do także do celów pozaszkolnych) 24h na dobę i siedem dni w tygodniu. Odchodzenie od tzw. transmisyjnego modelu nauczania stawia często na indywidualne cechy i predyspozycje uczniów, naukę we własnym tempie oraz stylu uczenia się, ale także świadome czerpanie z dostępnych zasobów wiedzy, czyli umiejętności bardzo przydatnej we współczesnym świecie, przeładowanym małowartościowymi informacjami czy nawet fake newsami.

– „Myślę, że już w najbliższej przyszłości nauczanie zdalne i stacjonarne będzie koegzystować równolegle, dając uczniom zupełnie nowe rodzaje narzędzi i kompetencji przydatnych np. w późniejszym życiu zawodowym. W Rzeszowie furorę robią tzw. lekcje odwrócone, polegające na tym, że sami uczniowie przygotowują prezentacje, ale z uwzględnioną dyskusją na zadany wcześniej temat (oczywiście pod nadzorem i w konsultacji z nauczycielem). To uczy ich samodzielnego poszukiwania rozwiązań postawionych przed nimi problemów i następnie dobranie atrakcyjnych form ich zaprezentowania pozostałym uczestnikom lekcji. Do tego dochodzi możliwość twórczego przedyskutowania, skrytykowania tak przygotowanego materiału pod kątem ulepszenia sposobu jego przedstawienia, ale też przekonania do zaproponowanych rozwiązań siłą zebranych argumentów”. – mówi Sławomir Świder, z-ca dyrektora w Biurze Obsługi Informatycznej i Telekomunikacyjnej Urzędu Miasta Rzeszowa.